Het ontroerende verhaal van Steve

Maureen en Michel Winkel

Maureen: “Steve vindt de traplift prachtig. In het begin wilde hij direct na het avondeten al naar bed. Dan kon hij namelijk met de lift. De brochure van Otolift is van hem, niemand mag eraan komen. Hij kijkt er de hele dag in. Het boekje is al helemaal versleten, maar we mogen het niet weggooien.”

Ik werkte in de gehandicaptenzorg en kwam Steve tegen. Ik had meteen een hele goede band met hem. Dat is nu zo’n tien jaar geleden. Zijn moeder was toen al ziek. Omdat het niet goed ging met Steve vroeg zijn moeder of hij eens per maand bij ons kon logeren.

Ik heb mijn baan opgegeven om voor het gezin te zorgen

Hij kwam elk weekend logeren, ik bracht hem naar de dagbesteding, zorgde voor zijn zieke moeder en deed boodschappen. Tot op de laatste dag heb ik voor haar gezorgd. Ik heb de crematie geregeld en alles daarna. Voor zijn tweelingbroer Dave was het ook een moeilijke periode. Moeder liet alleen mij toe, ze vertrouwde me volledig met de verzorging van haar kinderen. Steve en Dave hebben ook geen vader meer. Wij zijn nu de pleegouders van de jongens. Dat is ook de reden dat we zijn verhuisd. Voor Dave was het veel te ver fietsen naar school.

Michel en ik hebben samen geen kinderen. Dit is een lot uit de loterij voor ons. Het is een win-win situatie. De jongens hebben een stabiele veilige thuissituatie en wij hebben een compleet gezin. Ik kan me een leven zonder Steve niet meer voorstellen. Hij hoort er helemaal bij. Het is een vrolijk kind. Op onze bruiloft heeft Steve de ringen gebracht. We hebben heel goed contact met de familie van Steve en zijn broer. Dat is zo belangrijk. In oktober hebben we de vijftiende verjaardag van de jongens heel groots gevierd. Dat waren ze helemaal niet gewend.”

Michel: “Ons leven is heel geleidelijk veranderd. Maureen vertelde dat Steve een keer een weekend kwam logeren. Langzaam maar zeker werd dat elk weekend, later ook door de week. Ik kon er goed aan wennen en vindt het prima. Mijn eigen kinderen gaan er goed mee om. Ze zijn niet anders gewend.”

Van de gemeente kregen we geen vergoeding voor een traplift

Maureen: “Zelfs niet toen we uitlegden hoe de situatie in elkaar zat. Ik hield het niet meer vol om hem dagelijks naar boven te brengen. Mijn rug begon op te spelen en het werd gevaarlijk. We besloten om zelf een traplift te kopen. Nieuw of gebruikt, het maakte me allemaal niet uit. Als er maar een traplift kwam. Ik zocht op internet en zo vond ik Otolift. De adviseur kwam bij ons thuis. Niet veel later werden we gebeld. Ze waren onder de indruk van ons verhaal en kwamen ons financieel tegemoet. We hadden er niet eens om gevraagd. Ik kreeg er kippenvel van. Binnen twee weken stond de traplift er. Wat een verademing. Hartverwarmend dat er een bedrijf is dat zo menselijk is. Klasse!”