‘Ik heb gezegd: ik blijf hier’

Hinke Bergsma – Losser

Hinke Bergsma vermaakt zich prima thuis. Haar 2 kinderen, 2 kleinkinderen en 2 achterkleinkinderen komen regelmatig langs. En als ze alleen is, kijkt ze graag naar voetbalwedstrijden op de tv. Traplopen gaat niet meer zo makkelijk als voorheen en ze heeft ook hulp nodig met de tuin en het huishouden. Toch wil Hinke voor geen goud verhuizen.  “Ik weet dat het huis misschien wat groot is voor mij alleen, maar de plek is zo fijn.”

Hinke is geboren en getogen in een stad, maar hoefde geen moment te wennen aan het knusse dorp Losser. “Mijn man is in Losser geboren, maar ik kom uit Enschede. Nu woon ik alweer 45 jaar hier.” Haar kinderen, Frank en Esther, wonen in de buurt en komen vaak langs voor een kopje koffie. Ze komen dan altijd door de donkergroene poort achter het huis, net als de rest van de bezoekers. De voordeur wordt haast niet gebruikt. Daarbij is wonen in het dorp ook praktisch: “Ik heb de winkels om de hoek en de huisarts en de tandarts zitten aan de overkant.”

Hulp

Hinke hoeft gelukkig niet alles in huis alleen te doen. Ze krijgt veel hulp van haar familie: “Ik doe de lichte dingen in het huishouden en de was doe ik ook altijd zelf. Maar de zware dingen doet Jessica, mijn kleindochter. Ze stofzuigt, verschoont het bed en maakt de badkamer schoon.” Ook Frank en Esther helpen haar, met onder andere de boodschappen en de tuin.

Om in haar eigen huis te kunnen blijven wonen, maakt Hinke ook gebruik van verschillende hulpmiddelen. “Tuurlijk krijg je wat gebreken als je ouder wordt”, vertelt Hinke nuchter. “Mijn armen werken bijvoorbeeld niet meer mee. En ik kan de trap nog wel zelf opkomen, maar je moet mij niet vragen hoe. Dat gaat de ene dag beter dan de andere dag.” Frank en Esther zagen in dat hun moeder niet alles meer alleen kon: er moest iets veranderen. Dus gingen zij met hun moeder in gesprek.

Aanpassingen in huis

“Eerst zou ik naar een appartement gaan, maar als je hier zit…”, vertelt Hinke terwijl ze rond de ruime woonkamer kijkt. “Ik moet er niet aan denken dat ik in een appartement terecht kom. Daar ben ik geen type voor. Dan kom ik mijn huis uit en dan sta ik op een gang. Hier kan ik tenminste helemaal rondom het huis lopen. Dus ik heb gezegd: ik blijf hier.”

Dat het huis dan wel aangepast moest worden, was voor Hinke geen probleem. “Ik ben heel realistisch. Als iets gewoon niet meer gaat, dan moet je hulp hebben.” Samen met haar kinderen zocht ze naar de best passende oplossingen. Inmiddels is de badkamer voorzien van een inloopdouche, heeft ze een rollator voor buiten en is de keldervloer dichtgemaakt. De traplift is de nieuwste aanpassing. “Ik heb nu eigenlijk een gelijkvloerse woning, want ik kan met ‘het liftje’ naar boven.”

Precies op het goede moment

“Ik ben vreselijk blij dat ik hem heb, ik vind het heerlijk”, vertelt ze. “Ik denk dat ik hem precies op het goede moment heb gekocht. Daar moet je echt niet te lang mee wachten. De traplift is een hulp, de rollator is een hulp en de kinderen natuurlijk ook.” Als ze meer hulp nodig heeft in de toekomst, dan regelt ze zorg aan huis. Want één ding is zeker: “Ik ga hier niet meer weg. Als er meer hulp nodig is, dan komt dat er gewoon.”