Ik kan mijn kinderen weer een verhaaltje voorlezen

Jan & Marianne Visser

Jan en Marianne Visser wonen met hun twee kleine kinderen in Culemborg. Marianne (31 jaar) heeft sinds twee jaar Multiple Sclerose (MS). Dit is een ziekte waarbij het centrale zenuwstelsel (hersenen en het ruggenmerg) wordt beschadigd. Lopen werd hierdoor steeds moeilijker, Marianne zit nu in een rolstoel. Ook de trap op- en afgaan gaat moeizaam.

Een ziekte zoals deze betekent ook de nodige aanpassingen in huis. Het gezin woonde in een tussenwoning met de slaapkamer op zolder. Er was geen mogelijkheid om beneden een slaapkamer te maken of aan te bouwen. Daardoor moest het gezin twee maanden geleden hun vertrouwde woning noodgedwongen verlaten.

‘’Wat als één van de kinderen boven is en gaat huilen? Ik kom niet zomaar boven.’’

Marianne: ‘’Wij zochten een woning die volledig aangepast is naar onze wensen. Maar we kwamen er al snel achter dat een woonhuis voor mensen in een rolstoel binnen ons budget niet bestaat.’’

Gelukkig hebben zij nu een huis gevonden in Culemborg, dat zij wél kunnen aanpassen aan hun wensen met een verbouwing. Eén van deze wensen is een traplift. Marianne legt dit uit: ‘’Als ik naar boven wil, moet Jan mij naar boven tillen en daarna weer naar beneden. Ik ben hierdoor volledig afhankelijk van Jan, maar als hij aan het werk is moet ik het zelf doen. Wat als één van de kinderen boven is en gaat huilen? Ik kom niet zomaar boven. Daarnaast is het heel slecht voor de rug van Jan om mij steeds te tillen.’’

Jan is al jaren brandweerman bij de Brandweer Culemborg. Hij vertelt: ‘’Als er een melding is, moet ik binnen acht minuten op de plaats van bestemming zijn. En binnen drie minuten bij de kazerne. Wij wonen vlakbij, maar wat als de kinderen boven in bad zitten en Marianne beneden is? Dan moet ik eerst de kinderen uit bad halen, vervolgens Marianne naar boven tillen en dan pas kan ik mij omkleden en van huis gaan. Je kan je voorstellen dat drie minuten dan erg krap is. Bovendien komt het voor dat ik uren weg ben. Marianne moet het dan helemaal zonder mij doen.’’

De noodzaak van een traplift is duidelijk. Familie Visser vroeg dan ook een offerte aan voor een traplift in het nieuwe huis. Toen Otolift vertegenwoordiger Michiel langskwam voor een vrijblijvend adviesgesprek, stond Jan nog met een sloopbril op. Het werd al snel duidelijk dat de familie Visser veel hulp kreeg van de Brandweer Culemborg tijdens de verbouwing.

Zo ook van Bianca en Vivi. Zij zijn allebei betrokken bij de Brandweer Culemborg en wilden graag meer doen voor het gezin. Ze deelden het verhaal van Marianne en Jan met Erwin, voorzitter van de brandweervereniging. Het idee om een inzamelingsactie te organiseren voor een traplift ontstond al snel. Er werd een geheime algemene ledenvergadering ingelast om de inzamelingactie te bespreken. Bianca vertelt hier meer over: ‘’Jan en Marianne zijn erg bescheiden en staan niet graag in het middelpunt. Als wij eerst aan hen gevraagd hadden of zij hulp wilden, dan hadden zij met een glimlach gezegd: bedankt, maar we lossen het zelf wel op. Terwijl hulp eigenlijk heel hard nodig is.’’

Tijdens de bijzondere algemene ledenvergadering kwam het verhaal van Marianne aan bod. De aanwezigen schrokken van de situatie, die veel heftiger is dan Jan en Marianne lieten blijken. Alle 35 mensen hebben daarom unaniem ja-gestemd om geld op te halen voor een traplift.

De Brandweer Culemborg is één grote familie

Bianca: ‘’Zelfs de mensen die niet aanwezig waren bij de vergadering, hebben moeite gedaan om te stemmen. Zo betrokken is de Brandweer Culemborg, we zijn één grote familie.’’

Ook Otolift vertegenwoordiger Michiel vond het een ingrijpend verhaal. Hij vertelt: ‘’Het verhaal van dit jonge gezin liet mij niet los. Ik legde de situatie daarom voor aan mijn manager. Hij besprak het met de directie van Otolift. Zij besloten de traplift te schenken aan de familie Visser.’’

Toen Michiel dit goede nieuws aan Erwin, Bianca en Vivi bracht waren zij in tranen van blijdschap. Het verblijdende nieuws is ook op een bijzondere manier aan Jan en Marianne gebracht. Erwin regelde namelijk met de werkgever van Jan dat hij een ochtend vrij mocht nemen. Jan kwam op zijn werk aan en daar kreeg hij zogenaamd een paar kleine klusjes en werd hem verteld dat hij naar huis mocht. Hij kwam thuis en Marianne vroeg verbaasd ‘’Wat doe jij nou thuis?”.

Hier kregen Jan en Marianne te horen dat zij de traplift geschonken krijgen van Otolift. Ook werd het bijzondere verhaal verteld van het initiatief van de Brandweer Culemborg. Een speciaal moment.‘’Laten we er een Sinterklaascadeautje van maken’’, zei Erwin. En zogezegd, zo gedaan. De traplift is op 5 december door Otolift geïnstalleerd bij Familie Visser. Marianne en Jan zijn vol blijdschap en kunnen niet geloven dat dit voor hen mogelijk gemaakt is.

En op de vraag wat een traplift voor Marianne betekent, antwoordt zij opgelucht: ‘’Vrijheid!’’

Ze vertelt verder: ‘’Ik kan nu weer zelf bepalen wat ik doe. Door mijn ziekte heb ik al veel minder energie. Ik moest echt kiezen tussen iets met de kinderen doen, of de trap op- en neer gaan. Hierna was mijn energie op. Soms moest ik dan nog de hele dag. Nu kan ik mijn kinderen zonder na te hoeven denken weer een verhaaltje voorlezen voor het slapen gaan. Dit is mij zoveel waard.’’

Eén ding is zeker. Dit was een pakjesavond die de familie Visser nooit meer vergeet.